Ear-openers

Al fietsend door de polder, kwam een vrouw mij tegemoet op de fiets met een kinderzitje voorop. In het kinderzitje zat een klein mensje. Ik vermoed dat het haar zoontje was. Voordat wij elkaar passeerden, zwaaide het jongetje uitbundig naar mij. Hij werd hierbij gestimuleerd door zijn moeder. Spontaan verscheen er een glimlach op mijn gezicht en natuurlijk zwaaide ik ook terug. Verder fietsend, genoot ik na van dit moment. Voor mij een blij momentje op deze morgen.

Ook nu weer merk ik dat ik wanneer ik hieraan terugdenk, bijna spontaan een glimlach op mijn gezicht krijg...

Hoe komt het dat ik dit als blij momentje ervaar? Is dit het spontane? De aandacht? De ontmoeting? Het gezien worden? Het gewoon even contact hebben en daardoor ook even uit mijn eigen gedachten gehaald worden?

Het blijft toch bijzonder dat zo’n momentje zo’n effect heeft.

Daar verder over nadenkend, vraag ik mij af of dat ook een reden kan zijn waarom heel wat mensen contact opnemen met de Luisterlijn. Gewoon even contact, wat afleiding, even uit de eigen gedachtestroom gehaald worden, even gezien worden….even een blij momentje op de dag of midden in de nacht...?

Jaarlijks trainen en begeleiden trainers van de Luisterlijn honderden vrijwilligers in hun luister- en gespreksvaardigheden. Zij delen hun kennis en ervaringen graag om jou en anderen te inspireren beter te leren luisteren. Dit is een bijdrage van Hellen den Hoedt (trainer bij de Luisterlijn in Middelburg).

Haar telefoondienst bij de Luisterlijn was net begonnen. Na haar eerste warme opening had de beller aan de andere kant van de lijn meteen gezegd; ‘Een gesprek met u gaat niets worden, dat weet ik zo al’.

Tja, daar zit je dan als vrijwilliger van de Luisterlijn. Vier uur van je tijd per week besteed je aan de telefoon om gesprekken te voeren, anoniem en van mens tot mens. Je stelt je open, weet nooit wie je aan de lijn krijgt. Doet het werk met hart en ziel. Voert de mooiste gesprekken van de wereld maar krijgt soms evengoed ook wonderlijke reacties. Zoals deze.

En dan? Dan komt het eropaan. Hoe incasseer je zoiets?

Een glimlach van een voorbijganger op straat, een praatje met een vreemde tijdens het wachten op de bus of een helpende hand als je ketting van je fiets valt. Het zijn kleine alledaagse interacties waar je normaal niet te lang bij stil staat. Toch hebben al die kleine momenten een groter effect. Deze interacties met vreemden of vage bekenden blijken een positief effect te hebben op hoe we in ons vel zitten.

Veel mensen lopen in hun leven tegen dilemma’s aan. Welke keuze zal ik maken? Zal ik iets wel of niet doen? Wat betekent het als ik toch blijf doen wat ik altijd al deed? Of wordt de last die ik ergens van heb dan misschien nog groter? Maar ja als ik verandering overweeg is dat natuurlijk geen garantie dat alles beter wordt.