Ear-opener: Een hekje vol verhalen

Iedere straat heeft zo’n plek waar mensen even blijven hangen, vertelt Cindy Hempenius, trainer bij de Luisterlijn. In mijn straat is dat een tuinhekje tegenover mijn huis, waar een vrouw met een grote lach en een open hart dagelijks verbinding brengt tussen buurtbewoners.

In deze ear-opener deelt Cindy haar persoonlijke ervaring en laat zien hoe kleine momenten van aandacht een groot verschil kunnen maken.

Al 20 jaar woon ik tegenover haar. De eerste 18 jaar deelde ze haar huis met met haar man. Levensgenieters pur sang en zij geniet nu voor twee. Een luide, rauwe Amsterdamse lach, een mening die niet onder de bank past, aandacht voor ieder die het nodig heeft en altijd helemaal zichzelf. Op de vrolijke momenten, en ook op die waarop het gemis de overhand krijgt.

Ik kijk uit op haar tuin. Die is haar lust en haar leven. Een bloemenpracht en een vijver vol hitsige kikkers die de zomernacht bezingen. Haar tuinhekje grenst aan de straat, recht tegenover mijn raam.

Het welkomstcomité
Ze heeft een hond, die enthousiast met iedere passant mee rent langs de heg tot het hekje. Het welkomstcomité. Want ieder die door onze straat loopt, met of zonder hond, stopt even bij dat hekje. Zij is er voor iedereen, altijd. Een praatje over het weer, de stad, het nieuws, persoonlijk verdriet of de hond. Haar tuinhek is een bushalte voor verbinding en contact.

Ik zie hoe de mensen die aankomen lopen al aan het begin van de straat hun pas versnellen en hun nek over de heg rekken om te kijken of ze er is. Om dan met een grote lach over te steken en een kwartier te ouwehoeren. Verkwikt en met lichte tred lopen ze daarna verder, terwijl zij zich weer terugtrekt op haar plekje: de comfortabele stoel onder het afdak met haar hond naast zich op het matje. Totdat deze weer naar de heg rent en al blaffend de volgende verwelkomt.

Momenten van afwezigheid
Soms is ze er niet, en dat vind ik de mooiste momenten. Ik zie hoe iemand aankomt lopen, de pas versnelt, hals reikend over de heg tuurt en vol verwachting ter hoogte van het hekje komt. Eigenlijk weten ze het dan al. Het welkomstcomité is immers niet bij de heg en de stoel is leeg. De schouders zakken naar beneden, de blik keert terug naar de stoep, en met iets minder lichte tred lopen ze verder.

Geen praatje vandaag. Geen verbinding.
Gezien en gewaardeerd worden om wie je bent
Ik vroeg me af of ze zich bewust is hoe belangrijk ze is voor onze buurt. Dus schreef ik op een kaart wat ik iedere dag zie, en ook wat er gebeurt als ze er niet is. Hoe belangrijk ze is voor onze buurt en wat haar tuinhekje betekent. Die kaart stopte ik gisteravond laat in haar brievenbus zodat ze vanmorgen een cadeautje zou hebben bij haar ochtendkrant. Het was mijn kans om haar te schenken wat ze iedere dag zelf weggeeft: gezien en gewaardeerd worden om wie je echt bent.

Tijd voor elkaar
Ik probeerde vanmorgen steels langs haar hekje te fietsen om mijn trein te halen. Ik was al laat. Ze stond er al nog voordat ik mijn oprit af was. Zelfs de hond lag nog op het matje. Het werden twee treinen later en dat was oké. Soms is tijd voor elkaar het meest kostbare wat je kan geven.

Jaarlijks trainen en begeleiden trainers van de Luisterlijn honderden vrijwilligers in hun luister- en gespreksvaardigheden. Zij delen hun kennis en ervaringen graag om jou en anderen te inspireren beter te leren luisteren. Dit is een bijdrage van Cindy Hempenius (trainer bij de Luisterlijn in Groningen).