Alles

‘Ik schrijf de verhalen na mijn dienst van me af’ 

Wat doe je als iemand belt die suïcidale gedachten heeft? Die eenzaam is? Of niet durft te scheiden, want dat is een taboe in het land van haar echtgenoot? Anne Senden (70) uit Heerlen biedt als vrijwilliger van De Luisterlijn al 27 jaar een luisterend oor. Zij vertelt over haar ervaring, de lessen die ze leerde en bijzondere gesprekken die ze voerde.  

Al fietsend door de polder, kwam een vrouw mij tegemoet op de fiets met een kinderzitje voorop. In het kinderzitje zat een klein mensje. Ik vermoed dat het haar zoontje was. Voordat wij elkaar passeerden, zwaaide het jongetje uitbundig naar mij. Hij werd hierbij gestimuleerd door zijn moeder. Spontaan verscheen er een glimlach op mijn gezicht en natuurlijk zwaaide ik ook terug. Verder fietsend, genoot ik na van dit moment. Voor mij een blij momentje op deze morgen.

Ook nu weer merk ik dat ik wanneer ik hieraan terugdenk, bijna spontaan een glimlach op mijn gezicht krijg...

Hoe komt het dat ik dit als blij momentje ervaar? Is dit het spontane? De aandacht? De ontmoeting? Het gezien worden? Het gewoon even contact hebben en daardoor ook even uit mijn eigen gedachten gehaald worden?

Het blijft toch bijzonder dat zo’n momentje zo’n effect heeft.

Daar verder over nadenkend, vraag ik mij af of dat ook een reden kan zijn waarom heel wat mensen contact opnemen met de Luisterlijn. Gewoon even contact, wat afleiding, even uit de eigen gedachtestroom gehaald worden, even gezien worden….even een blij momentje op de dag of midden in de nacht...?

Jaarlijks trainen en begeleiden trainers van de Luisterlijn honderden vrijwilligers in hun luister- en gespreksvaardigheden. Zij delen hun kennis en ervaringen graag om jou en anderen te inspireren beter te leren luisteren. Dit is een bijdrage van Hellen den Hoedt (trainer bij de Luisterlijn in Middelburg).

Haar telefoondienst bij de Luisterlijn was net begonnen. Na haar eerste warme opening had de beller aan de andere kant van de lijn meteen gezegd; ‘Een gesprek met u gaat niets worden, dat weet ik zo al’.

Tja, daar zit je dan als vrijwilliger van de Luisterlijn. Vier uur van je tijd per week besteed je aan de telefoon om gesprekken te voeren, anoniem en van mens tot mens. Je stelt je open, weet nooit wie je aan de lijn krijgt. Doet het werk met hart en ziel. Voert de mooiste gesprekken van de wereld maar krijgt soms evengoed ook wonderlijke reacties. Zoals deze.

En dan? Dan komt het eropaan. Hoe incasseer je zoiets?

De drukte bij de Luisterlijn houdt aan, en helemaal nu tijdens de vakantieperiode. “Doordat bij veel mensen het gevoel van eenzaamheid toeneemt in de zomervakantie, en vrijwilligers ook genieten van een welverdiende vakantie, is het flink aanpoten om alle oproepen te beantwoorden", zegt Yvon Schmitz, trainer en begeleider bij de Luisterlijn. De landelijke organisatie, die 24/7 een luisterend oor biedt via telefoon, chat en mail, roept dan ook op naar elkaar te blijven omzien. “Oprechte aandacht en interesse kunnen een groot verschil maken voor anderen. Juist in deze periode.”