DAG EN NACHT EEN LUISTEREND OOR

DAG EN NACHT

EEN LUISTEREND OOR

Alida, 60 jaar

‘Alleen redden we het niet in deze wereld.’

’Meer dan 45 jaar zocht ik naar wat er met mij aan de hand was.’ Aan het woord is de zestigjarige Alida. Door traumatische gebeurtenissen in haar tienertijd, weet ze dat ze een posttraumatische-stressstoornis heeft. Maar er is meer aan de hand. Dat blijkt na een moeilijk huwelijk dat op de klippen loopt. Ze krijgt psychische hulp maar op basis van een verkeerde diagnose. De behandeling pakt dan ook verkeerd uit, ze krijgt paniekaanvallen, psychoses en onderneemt een zelfmoordpoging. In die periode neemt ze contact op met vrijwilligers van de Luisterlijn.

‘’Het bouwwerk van mijn leven stortte in.’’ zoals ze het zelf omschrijft. ’’Ik voelde me wanhopig. Ik begreep niet waarom de behandeling niet aansloeg en begon de hulpverlening te wantrouwen. Ik sliep bijna niet’’ Die periode duurde zeker een half jaar. De behandelaar had niets in de gaten, haar omgeving wel. Thuis was ze verward en soms agressief. ‘’Ik maakte allerlei wilde plannen, mijn hoofd was als een snelweg met 20 banen, het raasde maar door.’’ In de stilte van de nacht werd die chaos omgezet in verdriet en eenzaamheid. Haar man wilde ze niet wakker maken, hij maakte zich al zoveel zorgen om haar. Dat waren de momenten dat Alida de telefoon pakte en naar de Luisterlijn belde.

Een virtuele arm om je heen
Wat vond ze bij de vrijwilligers? Alida legt uit: ‘’Even je hart luchten bij iemand die gewoon naar je luistert. En dat doen de vrijwilligers zó hartelijk, zó menselijk. Ik herinner me dat ik een keer emotioneel werd en de vrijwilligster zei: Ik leg een virtuele arm om je heen.’’ In de hulpverlening merkte Alida professionele afstand. ‘’Je wordt benaderd als patiënt, vanuit kennis, vanuit je diagnose. Niet vanuit wat je op dát moment echt nodig hebt. Dat heeft te maken met professionaliteit, met zelfbescherming van de hulpverlener. Maar wat ik echt nodig had, vond ik bij de vrijwilligers van de Luisterlijn.’’ Want praten met iemand die écht luistert helpt, merkte Alida. ‘’In een manische periode is het zo druk in je hoofd, dat moet je ventileren. Bij iemand die daarvoor de tijd neemt. Geen één keer heeft een vrijwilliger gezegd: je praat te veel. Ze begrepen dat ik het nodig had.

Inmiddels is het bouwwerk van haar leven weer hersteld, met dank aan haar man die op aandringen van de huisarts een andere behandelaar voor Alida zocht. Ze krijgt hulp van een ouderenpsycholoog en al snel wordt bij haar manische depressie vastgesteld. Met de juiste medicijnen en de juiste behandeling gaat het nu een stuk beter. Ze belt soms met een lotgenotenlijn en heeft fijne gesprekken met haar behandelaar. Haar vertrouwen in de hulpverlening is hersteld. Dat geeft rust en stabiliteit.

Taboes doorbreken
Hoewel leven met een manische depressie moeilijk is, ziet ze weer toekomst. En ze heeft een missie. Ook hier speelt een gesprek met een Luisterlijnvrijwilliger een rol. ‘’Een vrijwilliger vertelde mij dat ervaringsdeskundigen soms tijdens trainingen van de Luisterlijnvrijwilligers hun verhaal delen. Ik realiseerde dat ik van betekenis kan zijn voor anderen. Door mijn verhaal te delen en het taboe op hulp vragen te doorbreken. Zeker bij psychische problemen. ‘’Ik denk dat ‘hulp’ een verkeerd imago heeft, een negatieve klank: als je hulp vraagt, ben je zwak. Maar het is zo normaal om hulp te geven én te krijgen. Ieder mens heeft wel wat, we hebben elkaar nodig om er mee om te gaan. Alleen redden we het niet in deze wereld.’’ Een andere redenen waarom mensen moeilijk hulp zoeken, is dat mensen de eigen problemen vaak bagatelliseren, denkt Alida. ‘’Mensen maken zichzelf klein. Een ander heeft toch veel grotere problemen? Wat stellen die van mij nou voor.’’

Alida heeft in het verleden een boek geschreven ‘Fluister het maar in mijn oor’ over haar post traumatische stress stoornis. Ze wil nu een boek schrijven over de behandeling op basis van een verkeerde diagnose. Hoe een leven daardoor kan ontsporen. Daarmee hoopt ze hulpverleners en mensen die zelf te maken hebben met manische depressie, te helpen. ‘’Helpen is fijn.’’ sluit Alida af. ‘’De vrijwilliger van de Luisterlijn vindt het ook fijn om jou te helpen. Dus bel ze gewoon, chat of mail ze, je bent de moeite waard. Vraag anderen om hulp!.’’

Je kunt jouw verhaal ook kwijt, dag en nacht, per telefoon (0900-0767; normaal tarief), mail of chat (www.deluisterlijn.nl).

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De foto en naam in dit artikel zijn gefingeerd.

Voor meer informatie of de wens om dit verhaal te gebruiken voor een artikel, graag contact opnemen met b.vantfoort@deluisterlijn.nl

Heb je ook een goede ervaring gehad met de Luisterlijn of heb je een mooi gesprek gehad met een vrijwilliger? Wij horen het graag! Laat het ons weten door hier een bericht achter te laten.