Alles

Al fietsend door de polder, kwam een vrouw mij tegemoet op de fiets met een kinderzitje voorop. In het kinderzitje zat een klein mensje. Ik vermoed dat het haar zoontje was. Voordat wij elkaar passeerden, zwaaide het jongetje uitbundig naar mij. Hij werd hierbij gestimuleerd door zijn moeder. Spontaan verscheen er een glimlach op mijn gezicht en natuurlijk zwaaide ik ook terug. Verder fietsend, genoot ik na van dit moment. Voor mij een blij momentje op deze morgen.

Ook nu weer merk ik dat ik wanneer ik hieraan terugdenk, bijna spontaan een glimlach op mijn gezicht krijg...

Hoe komt het dat ik dit als blij momentje ervaar? Is dit het spontane? De aandacht? De ontmoeting? Het gezien worden? Het gewoon even contact hebben en daardoor ook even uit mijn eigen gedachten gehaald worden?

Het blijft toch bijzonder dat zo’n momentje zo’n effect heeft.

Daar verder over nadenkend, vraag ik mij af of dat ook een reden kan zijn waarom heel wat mensen contact opnemen met de Luisterlijn. Gewoon even contact, wat afleiding, even uit de eigen gedachtestroom gehaald worden, even gezien worden….even een blij momentje op de dag of midden in de nacht...?

Jaarlijks trainen en begeleiden trainers van de Luisterlijn honderden vrijwilligers in hun luister- en gespreksvaardigheden. Zij delen hun kennis en ervaringen graag om jou en anderen te inspireren beter te leren luisteren. Dit is een bijdrage van Hellen den Hoedt (trainer bij de Luisterlijn in Middelburg).