De Luisterlijn opende samen met Incluzio een speciale 'Eenzaamheidslijn' in de Week tegen Eenzaamheid. In 8 dagen kwamen er honderden telefoontjes binnen van mensen die behoefte hebben aan een goed gesprek of een praatje. De telefoon werd beantwoord door medewerkers van Incluzio. Stefan Wiers was een van de vrijwilligers die de telefoon opnam. Hoe kijkt hij hierop terug?
De 24-jarige ex-managementtrainee (sinds vorige week) hoefde niet lang na te denken. ‘Gewoon omdat ik het een mooi initiatief vind. Eenzaamheid is niet altijd even goed zichtbaar voor iedereen. Het wordt vaak als een taboe gezien, maar het zou juist bespreekbaar moeten zijn om het op te lossen. Ik deed het ook om eens te ervaren hoe het nu is voor mensen die bellen. Wat voor gevoelens hebben ze, waar hebben ze behoefte aan?’
Dat merkte hij maandagavond 7 oktober snel genoeg. ‘Ik was nog niet geïnstalleerd of ik kreeg al de eerste beller. Een dame van 77 die zich eenzaam voelde en gewoon even wilde praten; gehoord wilde worden. Ik heb vooral haar aan het woord gelaten zodat zij haar hart kon luchten. Dat was meteen een heftig gesprek. Je weet van tevoren niet wie er belt en waarom mensen bellen. Je moet voorbereid zijn, maar je kunt je niet voorbereiden.’
Voor een jongere een redelijke ontnuchtering. ‘Ik ben zelf net twee maanden 24. Dan is zoiets nog heel ver weg. Ik wist ook niet goed wat ik ermee moest. Maar als je iemand een luisterend oor kunt bieden, kun je op die manier toch van toegevoegde waarde zijn.’
Ook Monique van Bijsterveld (directeur van de Luisterlijn) blikt terug. Lees haar verhaal hier.
