Vrijwilligers vertellen

“Dit werk heeft me een heel ander perspectief gegeven.”

Judith (40) werkt parttime bij een grote scholengemeenschap en is rolstoelgebonden vanwege een hersenbeschadiging. In haar vrije tijd is ze is vrijwilliger bij de Luisterlijn. 

“Ik word vaak beoordeeld op mijn rolstoel. Die werpt een drempel op, omdat dat is wat mensen als eerste zien. Bij de Luisterlijn heb ik daar geen last van, daar gaan mensen gewoon tegen me praten. De anonimiteit werkt dus twee kanten op: ik weet niet wie er belt, maar ook wie ik zelf ben, doet er niet toe. Op deze manier drempelvrij communiceren, dat is echt nieuw voor mij.”

Bredere horizon
“Je kunt dit werk alleen doen als je ruimte over hebt voor een ander. Dat betekent niet dat je je eigen leven volledig op orde hoeft te hebben, maar je moet je eigen problemen wel tijdelijk kunnen parkeren om er volledig te kunnen zijn voor de ander. Ik merk dat ik ruimdenkender word dankzij de gesprekken die ik voer: je gaat zien dat veel levens anders verlopen dat het jouwe, zonder daarover een waardeoordeel te hebben. Ook ben ik me er meer van bewust wat er allemaal kan spelen achter de voordeur en wat dat voor mensen betekent. Ik krijg kijkjes in de levens van anderen met wie ik anders nooit in contact was gekomen; dat heeft mijn horizon verbreed.”

Heftig gesprek
“Ik heb als vrijwilliger ook altijd veel bestuurswerk gedaan, maar daar begint na de vergadering het werk eigenlijk pas. Mijn werk voor de Luisterlijn kost een paar uur, maar daarna ben ik ook echt klaar en kan ik weer tijd aan mijn gezin besteden. Toch doe je dit er niet zomaar naast. Ik wilde onlangs naar huis gaan na een nachtdienst, maar nam nog een laatste oproep aan. Dat bleek een vrouw te zijn die haar stem kapot had geschreeuwd van wanhoop. Na zo’n heftig gesprek kan ik niet meteen naar huis om mijn moederrol weer op te pakken. In dit geval heb ik zelf even gebeld met mijn trainer bij de Luisterlijn om het af te sluiten. ”

Oprechte interesse
“Dat mijn werk voor de Luisterlijn me veranderd heeft, merk ik ook op mijn werk: ik leg bijvoorbeeld makkelijker contact met collega’s. Ze zijn verrast dat ik oprecht interesse toon. Zo probeer ik de menselijkheid terug te brengen in een omgeving met een hoge prestatiedruk. Voorheen had ik dat misschien wel gewild, maar niet gedaan. Mijn perspectief op de wereld is veranderd door de Luisterlijn. Ik probeer meer de mens te zien onder de oppervlakte. Dit heeft me écht iets gebracht en ik leer nog steeds bij. Ik zou dit werk wel veel meer kunnen doen, zo waardevol vind ik de gesprekken!”