![]() |
![]() |

Ear-opener: “Hey, hoe gaat het? Ja goed, en met jou? Ook goed! Nou mooi, houdoe!”
Een blauwe lucht met een koud zonnetje, mijn adem puft wolkjes terwijl ik naar het station fiets. Strakke planning vandaag! Ik weet precies wat ik ga doen en ik heb er zin in.Een slagboom bij het spoor gooit roet in het eten en ik moet wachten. Er komt iemand naast me staan. Ik herken haar. “Hey, hallo!” groet ik vrolijk. Ik spreek haar niet zo vaak, een paar keer per jaar. Genoeg om in grote lijnen te weten hoe het gaat maar we gaan niet bij elkaar op verjaardag. Ze knikt terug en kijkt ernstig. Ik vraag gedachteloos hoe het met haar gaat, terwijl de slagbomen klingelen voor trein nummer 2. “Hoe gaat het?”
Ze antwoordt: ”Niet zo goed, ik heb Harry vanmorgen naar het ziekenhuis gebracht.” Harry is haar man. Ik had gehoord dat hij ziek was, kanker. Supervervelend. Maar ja, ik ken ze niet zo goed dus…ja…vervelend. De tweede trein ratelt voorbij. Ze vertelt verder over de operatie die hij nu moet ondergaan. Een hersteloperatie. Over een half uur gaat hij onder het mes. Normaal gesproken is haar dochter bij haar maar die kon nu niet. De bomen gaan omhoog en het rode licht springt uit.
“Heb je zin in een kop koffie?” vraagt ze me. Ik kijk haar aan en mompel iets over de trein halen, werk en afspraken. Gaat niet lukken maar zeker ander keertje. Terwijl de woorden uit mijn mond rollen registreren mijn andere zintuigen nood. Hoge nood. Ze maakt kort haar verhaal af en maakt zich gereed om verder te fietsen. En op dat moment besluit ik om mijn agenda om te gooien. “Weet je wat, die kop koffie klinkt toch wel goed.”
We schuiven aan de keukentafel en twee uur lang wacht ik samen met haar. Ik luister naar haar zorgen, haar twijfels, haar angsten. Dat haar man zich zo vreselijk verzet tegen ziek zijn en haar overal de schuld van geeft. Dat ze zich uitslooft om hem zo goed mogelijk te verzorgen maar dat enkel wat terugkomt frustratie is. Dat haar man haar man niet meer is, dat hun relatie vreselijk onder druk is komen te staan door die kanker. Dat ze zo ontzettend veel van hem houdt. Dat ze vreest dat hij straks weer thuis is maar nog meer vreest dat hij er straks niet meer is. Dat ze zichzelf is verloren en niemand weet hoe eenzaam ze is. Dat ze haar grote liefde mist en weet dat het nooit meer zal worden zoals het was. Ze huilt een paar keer. Ik raak haar niet aan en blijf geduldig aanwezig. Er vallen stiltes en ik luister. Haar koffie is koud geworden.
De telefoon gaat, het is het ziekenhuis. De operatie is geslaagd en het wachten is voorbij. Hij moet nog een paar dagen blijven en is daar in goede handen. Ze heeft nu een beetje rust en ruimte voor zichzelf. Ze is opgelucht. En ook weer niet. Maar vandaag kan ze verder.
Vandaag stelde ik iemand gedachteloos de vraag “Hoe gaat het?”. Ik kreeg een echt antwoord en daar was ik niet op voorbereid. Gelukkig had ik de kans om er te zijn voor een ander en maakte ik die keuze op tijd. Dat voelde goed.
Jaarlijks trainen en begeleiden trainers van de Luisterlijn honderden vrijwilligers in hun luister- en gespreksvaardigheden. Zij delen hun kennis en ervaringen graag om jou en anderen te inspireren beter te leren luisteren. Dit is een bijdrage van Cindy Hempenius (trainer bij de Luisterlijn in Groningen).