'Het is juist een teken van kracht als je steun zoekt'

Mensen voelen soms een drempel om contact op te nemen met de Luisterlijn. Het voelt kwetsbaar om je verhaal te delen met een vreemde. Vrijwilliger Eva (33) vindt: “Het is juist een teken van kracht als je steun zoekt wanneer het niet meer gaat.”

“Mij val je niet lastig. Nooit. Ik hoor regelmatig dezelfde verhalen, soms van terugkerende bellers en ik heb daar totaal geen moeite mee. Het zit iemand hoog. Je wilt gewoon nog een keer over je overleden broer praten, al is het al tien jaar geleden. Ik begrijp dat ook wel: je wekt iemand op een bepaalde manier ook weer tot leven, door het over die persoon te hebben en zijn of haar naam te noemen. Praten over je verdriet is een vorm van zelfzorg. Het is juist een teken van kracht als je steun zoekt wanneer het niet meer gaat. Het kan fijn en verfrissend zijn om iets te delen met een totaal onbekende en eens een heel ander perspectief op jouw situatie te horen. Zelf heb je daar toch al snel een blinde vlek voor.

Het aan mij om mensen op hun gemak te stellen

In het begin van een gesprek is het vaak een beetje zoeken. Dat is niet zo gek; je kent elkaar niet. Een beller – ik zit altijd aan de telefoon – wil even inschatten wie ik ben. Dan is het aan mij om mensen op hun gemak te stellen; ik neem de tijd om te achterhalen of er een ‘vraag achter de vraag’ is en waar de behoefte ligt. Sommige mensen willen graag hun verhaal kwijt, dan stel ik alleen af en toe een verdiepende vraag. Anderen hebben liever wederkerigheid, een uitwisseling waarin ik ook wat deel. Dat doe ik soms, maar ik heb daar wel duidelijke grenzen in: het gesprek gaat niet over mij, want dan kan ik er niet meer zijn voor de ander.

Er komen soms heftige thema’s aan bod die mensen liever niet met hun omgeving willen delen. Heel vaak speelt eenzaamheid een rol. Dat is echt iets anders dan alleen zijn. Alleen zijn kan best prettig zijn, maar eenzaamheid gaat om gebrek aan verbinding; niemand hebben om je diepste verlangens aan te laten zien. Studenten, ouderen, mensen in een instelling; ze missen een gesprekspartner. We zijn sociale dieren; we hebben elkaar nodig.

Veel mensen denken dat ze de enige zijn

Een hardnekkige overtuiging die ik vaak hoor, is ‘ik wil de ander niet tot last zijn’. Mensen willen niet klagen. Als je iemand hebt verloren en in de rouw bent, wil de omgeving in het begin nog wel luisteren, maar na verloop van tijd krijg je te horen: ‘heb je het al verwerkt?’. Veel mensen denken dat ze de enige zijn die worstelen met eenzaamheid en hun angst om anderen lastig te vallen. Maar je moest eens weten hoe vaak dit speelt. We zijn allemaal uniek, maar niet bijzonder in onze emoties en behoeften. We lijken op elkaar: we ervaren allemaal verdriet, voelen ons te veel of willen erkend worden.

Als bellers een fijn gesprek hebben gehad, willen ze soms weten wanneer ik weer dienst heb, zodat ze nog een keer met me kunnen praten. Dat begrijp ik wel, en het is ook mooi als je een klik hebt. Maar je kunt juist de verbinding met elkaar aangaan doordat er geen afhankelijkheid is. Je kunt samen een mooi moment hebben, vanwege de vrijblijvendheid en de anonimiteit.

Voldoening

Ik sluit een gesprek vaak af met ‘dank je wel dat je dit met me hebt willen delen’ of ‘bedankt voor je vertrouwen’. Dat meen ik ook oprecht. Voldoening in een gesprek kan heel goed van twee kanten komen, ik ben dankbaar dat ik kan luisteren. Mensen leggen zoveel vertrouwen bij me neer. Ze geven echt een inkijkje in hun leven. Dat raakt me elke keer opnieuw.”