Joyce, administratief medewerker bij de Luisterlijn
Ieder jaar in mei komt deze dag weer voorbij, ieder jaar weer een moment om bij het overlijden van mijn moeder stil te staan. Mijn moeder overleed toen ik 19 jaar oud was, ik ben nu 43. Ik leef dus al langer zonder moeder dan met moeder.
Het gemis aan mijn moeder blijft. Zelf omschrijf ik het vaak als een litteken. De ene dag vergeet je dat het er zit, een andere dag heb je er een beetje last van en op momenten dat je terugdenkt aan de herkomst van het litteken dan stemt je dat verdrietig.
In mijn verdriet ben ik niet alleen. Ik ben niet de enige die een moeder of andere dierbare moet missen. Op dit soort dagen tref je allerlei mensen op de begraafplaats die de behoefte hebben dicht bij hun overleden dierbaren te zijn. Hiermee laten wij weten dat ze niet worden vergeten en ervaren wij nabijheid en troost.
Troost is iets waar een ieder op een bepaald moment in zijn leven behoefte aan heeft. De uitdrukking “een schouder om op uit te huilen” en “een sterke arm om je heen” kent namelijk iedereen.
Toch is het niet voor iedereen vanzelfsprekend dat deze troost geboden wordt. Mijn moeder wilde ons niet lastig vallen met haar ziekte en heeft tot de laatste dag voor haar overlijden voor ons gezorgd. Zelf wilde ik sterk zijn voor haar en hield mijn verdriet verborgen. Huilen deed ik als ik alleen was en niemand mij kon horen.
De Luisterlijn kenden wij niet, ook al had de Luisterlijn toen al een behoorlijke staat van dienst. Hoe fijn was het geweest als mijn moeder met de Luisterlijn had kunnen bellen, zodat zij haar ziekte niet alleen had hoeven dragen en hoe fijn was het geweest als ikzelf mijn verdriet had kunnen delen met iemand…
Joyce, administratief medewerker bij de Luisterlijn
