Het gekke is: ik heb al jaren vijf fijne vriendinnen en een paar goede vrienden, maar de meesten wonen 3 uur treinen van mij vandaan. Eenzaam zijn betekent voor mij dan ook dat ik weinig mensen in mijn omgeving heb die gelijkgestemd zijn, die mij in mijn waarde laten. Mensen die mij werkelijk begrijpen, wie ik ben, welke dingen ik moeilijk vind, welke dingen ik belangrijk vind, zoals vriendelijke aanraking.
Ik durf mij niet snel te laten zien dus contact maken verloopt stroef en ik stel best eisen: roddelen vind ik vreselijk, negatief over anderen of over niets praten ook.
''Dan trek ik mij terug in huis en heb soms dagen geen contact.''
Ja, dan voel ik mij eenzaam.
Een ander probleem dat mij eenzaam maakt is van financiële aard. Ondanks dat ik een klein baantje heb, is het geld dat ik heb alleen genoeg om in mijn basisbehoeften (onderdak, voedsel, tweedehands kleding) te voorzien. Daarnaast kan ik niets, bijvoorbeeld niet op bezoek bij mijn vriendinnen, of een studie volgen. Vandaar dat ik dus dagen thuis blijf, want weggaan kost meestal geld. Ook hierin voel ik mij best eenzaam, omdat ik tegen niemand durf te zeggen dat een gedeelte van mijn inkomen wordt gefinancierd door de staat. Heel vaak hoor ik mensen (in de stad, TV, media, politiek) daar negatief over praten, denegrerend.
De menssoort is een sociaal dier, `t leeft op om in een groep te zijn. Een groep die gelijkgestemd is! Maar ik zie nu alleen maar ik, ik, ik...
Als je niet voldoet aan de maatschappelijke regels, je kunt niet mee komen in de ratrace, je hebt geen succes, geld, geluk gehad, ja, dan word je eenzaam.
Met dank aan Marja, 50 jaar.
